De lens, een magisch mooi voorwerp

Van alle spullen die ik als filmer verzamel, blijft ‘de lens’ voor mij het meest fascinerend. Door het glas gebeurt het. Een lens tekent het beeld, vormt het contrast, maakt huid zacht. Het heeft iets magisch: een stuk glas waar je letterlijk doorheen kijkt. Samen met de camera bepaalt het stuk glas hoe jouw plaatje eruit gaat zien.

Huid wordt prachtig weergeven

Door de jaren heen heb ik aardig wat verschillende lenzen mogen proberen. Mijn huidige favorieten zijn de Leica lenzen. Je hebt Leica lenzen die teruggaan tot ver in de vorige eeuw. Ik heb in de afgelopen jaren een set bij elkaar verzameld die allemaal afkomstig zijn uit eind jaren zeventig en begin jaren tachtig. Waarom Leica, en waarom uit dit tijdperk? Ik heb sowieso een zwak voor vintage lenzen. Degene uit dit tijdperk hebben een hele fijne balans tussen vintage (zachter en minder klinisch) maar nog wel genoeg contrast voor de nodige punch. Ze hebben character zegt men dan, erg subjectief, maar ik voel dat ook zo.

Net als natuurlijke producten

Moderne lenzen zijn vaak klinisch scherp. Ideaal voor sommige klussen. Maar die oude Leica’s geven natuurlijke huidtinten en een mooie manier waarop highlights aflopen. Het beeld wordt filmischer en minder standaard. In mijn werk zie ik wat dat doet. Interviews ogen warmer, straatbeelden krijgen sfeer, objecten worden minder statisch.

Character voor mens, object en omgeving

Juist nu, met social snelheid en AI die alles glad strijkt, zoek ik naar tastbaarheid. Kleine imperfecties die het oog prikkelen. Is het niet mooi? Een lens van vijftig jaar oud die vandaag het verschil maakt. Dat is de reden dat ik met deze set draai. Het geeft verhalen meer een eigen gezicht, en precies dat maakt content waardevoller.